Psychologia Transportu w Polsce narodziła się w latach dwudziestych XX wieku. Analizując przyczyny i źródła wypadków oraz kolizji zaczęto skupiać się na zachowaniu, osobowości oraz procesach psychicznych kierowców. Zaczęły pojawiać się pierwsze placówki zajmujące się badaniami kierowców. W 1930 roku odbyła się I Ogólnopolska Konferencja Psychotechniczna, która dała początek tworzenia prawa dopuszczającego obowiązkowe badania kierowców. Jednak realizacja tego przedsięwzięcia trwała wiele lat.
Już po wojnie, w 1961 roku, psychologia transportu stanęła przed problemem opracowania metodyki do wykonywania tzw. psychotestów. Zaczęto od bardzo ogólnego zagadnienia udziału człowieka w ruchu drogowym. Profesor dr inż. Bronisław Biegeleisten-Żelazowski w 1961 r. Stworzył Zakład Psychologii Komunikacji Drogowej. Projekt ten dał początek badaniom w zakresie fizjologii i psychologii pracy w transporcie samochodowym. Standardy badań psychotechnicznych zostały wprowadzone w całym kraju za sprawą opracowanej przez mgr Halinę Pawlikowską metodyki badań kierowców. Na początku skupiono się głównie na wyodrębnieniu niezbędnych cech psychofizycznych koniecznych do bezpiecznego prowadzenia pojazdów. Rozwój w kierunku opracowania jak najbardziej rzetelnych psychotestów niejako wymusił od badaczy koncentrację również na innych problemach:
przystosowanie człowieka do pracy w ruchu drogowym (określenie cech psychofizjologicznych, intelektualnych oraz osobowościowych koniecznych do bezpiecznego prowadzenia pojazdów),
przystosowanie warunków pracy do człowieka zapewniających jak największe bezpieczeństwo,
wychowanie w tzw. kulturze ruchu drogowego.
W 1973 r. Ministerstwo Komunikacji wydało zarządzenie w sprawie kierowania na badania psychotechniczne kandydatów na kierowców i kierowców zawodowych. Na początku pracownie psychotechniczne powstawały głównie w celu realizacji zadań służb medycyny pracy. Szybko jednak tworzono takie, które głównie były dedykowane badaniom kierowców. W 1978 r. wprowadzono ujednolicone wskazówki metodyczne dotyczące badań psychologicznych kandydatów oraz kierowców, które gwarantowały prawidłowy przebieg badań psychotechnicznych. Od 1995 r. istnieją prawnie regulowane wytyczne dotyczące badań psychologicznych kierowców i kandydatów na kierowców. Dotyczą one kompetencji psychologów (uzyskiwanie uprawnień), zakres i zasady przeprowadzania psychotestów, zasady prowadzenia dokumentacji, wyposażenie pracowni w niezbędną aparaturę badawczą i testy, zasady obliczania i interpretacji wyników oraz szczegółowe normy orzecznictwa w zakresie badań psychologicznych.
Grupa podlegająca obowiązkowym badaniom psychotechnicznym kierowców jest coraz obszerniejsza, obejmuje m.in.:
badania psychologiczne kandydatów na kierowców zawodowych (kat. C, D, E, T)
badania kierowców zawodowych (kat. B, C, D, E, T)
badania instruktorów i egzaminatorów nauki jazdy
badania dla osób prowadzących pojazd po spożyciu alkoholu
badania psychologiczne dla osób, które przekroczyły liczbę 24 punktów
badania psychologiczne dla kierowcy, który spowodował wypadek drogowy.
Poza tym obowiązek wykonywania psychotestów mają operatorzy (np. operator wózka widłowego, operator suwnicy, operator koparki) oraz osoby pracujące na wysokości (tzw. badania wysokościowe).